«8 αμερικανικές πολιτείες εξουσιοδοτούν οπτομέτρες να κάνουν εμβολιασμούς κατά της Covid-19». Διαβάζεις την είδηση στην Ελλάδα και αν είσαι επαγγελματίας οπτικός-οπτομέτρης, κουνάς το κεφάλι σκεπτικός. Αν είσαι στο πρώτο έτος στο αντίστοιχο τμήμα της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αναρωτιέσαι εάν εσύ θα καταφέρεις να ζήσεις κάτι αντίστοιχο...

Διάβαζα την είδηση και την αντιστοίχιζα με άλλες χώρες που επιστρατεύουν ακόμη και φαρμακοποιούς στον τιτάνιο εμβολιαστικό αγώνα κατά της πανδημίας. Μετά θυμήθηκα πόσες φορές διάβηκα την πόρτα ενός φαρμακείου, μίλησα με τον υπεύθυνο, του είπα τι αισθάνομαι και μου πρότεινε ένα φάρμακο (εξυπακούεται, όχι για θέματα που απαιτούν οπωσδήποτε ιατρική γνωμάτευση).

Και μετά αναρωτήθηκα: Γιατί δεν συμβαίνει αυτό με τους οπτικούς-οπτομέτρες; Μα και σε αυτούς απευθύνομαι, με μετρούν, πολλές φορές «διορθώνουν» την ίσως όχι και τόσο εύστοχη συνταγή μου, με μετρούν στη λυχνία, με εκπαιδεύουν στο πώς να χρησιμοποιώ τους φακούς επαφής... Γιατί να εξακολουθούν ως κλάδος να αντιμετωπίζονται ως μία οποιαδήποτε εμπορική επιχείρηση;

Ως μη επιστήμων, ως απλός ασθενής, αδυνατώ να κατανοήσω γιατί ο άνθρωπος που καλείται να μου δώσει τα γυαλιά με τα οποία θα εργαστώ, θα διαβάσω, θα δω καθαρά τα πρόσωπα των ανθρώπων που αγαπώ, που θα μου μάθει πώς να φορώ τους φακούς επαφής, χωρίς να προκαλέσω βλάβη στα μάτια μου, ουσιαστικά δεν αντιμετωπίζεται ως λειτουργός Υγείας.

Δεν θα μπω στον πειρασμό να απαντήσω. Ωστόσο, δεν θα αποφύγω τον πειρασμό να πω ότι, εδώ και πολλούς μήνες, η ζωή όλων μας άλλαξε. Κι αυτή η αλλαγή δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους. Κι αφού άλλαξαν οι συνθήκες, ίσως πρέπει επιτέλους να αλλάξουμε και τα «πρίσματα» μέσα από τα οποία βλέπουμε τις καταστάσεις...

Θάνος Σταθόπουλος - Διευθυντής Σύνταξης