Σε όλο τον κόσμο κάθε δευτερόλεπτο κάποιος υποβάλλεται σε σάρωση αμφιβληστροειδούς OCT, συνήθως ως μέρος ρουτίνας μιας οφθαλμολογικής εξέτασης. Οι εικόνες υψηλής ανάλυσης οι οποίες λαμβάνονται επιτρέπουν τη διάγνωση και την παρακολούθηση της θεραπείας για πολλές παθήσεις του ιστού.

Η οπτική τομογραφία συνοχής μοιάζει κάπως με τον υπέρηχο αλλά, αντί για ήχο, χρησιμοποιεί ανάκλαση φωτός για να λαμβάνει μη επεμβατικά εικόνες διατομής της δομής των ιστών. Αρχικώς αναπτύχθηκε το 1991 από την ομάδα του James Fujimoto στο MIT, ενώ -λόγω και της πρωτοποριακής δουλειάς από την ομάδα του Adolf Fercher στη Βιέννη- η OCT αποτέλεσε την ταχύτερα υιοθετημένη τεχνολογία απεικόνισης στην ιστορία της οφθαλμολογίας.

Ωστόσο, το αρχικό κίνητρο επεκτάθηκε πολύ πέρα από την οφθαλμολογία: η ιδέα ήταν να καταστεί δυνατή η οπτική βιοψία οργάνων τα οποία δεν είναι εύκολα προσβάσιμα, όπως η καρδιά, τα έντερα ή ο εγκέφαλος, ώστε να επιτραπεί ταχεία διαγνωστική ανατροφοδότηση, με επακόλουθη μείωση του κόστους υγειονομικής περίθαλψης. Σύμφωνα με μια πρόσφατη προοπτική η οποία δημοσιεύτηκε στο «Journal of Biomedical Optics» (JBO), η OCT έχει σημαντικές δυνατότητες ανάπτυξης και ήδη επιτρέπει βελτιωμένη ιατρική διάγνωση σε ευρύ φάσμα ιατρικών εφαρμογών, από την καρδιολογία έως τη δερματολογία. Οι πολυτροπικές και μικροσκοπικές OCT αποτελούν ορισμένες από τις πιο συναρπαστικές προοπτικές στην ιατρική.

Bright prospects for OCT at 30 (spie.org)