Χρειάστηκαν λίγα χρόνια, αλλά τελικά το κατάλαβα. Πράγματι, η ομάδα του καθηγητή Bernard Gilmartin έθεσε το έδαφος για πολλά από αυτά που γνωρίζουμε σήμερα από τότε που ήμουν φοιτητής στο Aston τη δεκαετία του 1980.

Αν και τα τρομακτικά στοιχεία επιπολασμού ανάγκασαν ακόμη και τον πιο δύσπιστο υπερμέτρωπα να αποδεχτεί ότι ο κόσμος γινόταν σταθερά μυωπικός, το πρόβλημα της μυωπίας εξακολουθούσε να φαίνεται σαν μια μακρινή ανησυχία. Επιπλέον, ο ενθουσιασμός γύρω από τις προσπάθειες περιορισμού της μυωπίας, όπου η πρόοδος για έναν χρόνο μειώθηκε κατά ένα κλάσμα μιας διοπτρίας, μου φαινόταν κάπως υπερβολική. Αλλά μετά κατάλαβα.

Ακριβώς όπως οι πιθανές αιτίες της αυξημένης συχνότητας ήταν αθροιστικές, έτσι και οι παρεμβάσεις. Και όταν ρίχνετε τις «κάρτες»  που συνδέουν τις οφθαλμικές παθήσεις με την έκταση της μυωπίας, κερδίζετε το επιχείρημα. Όπως σημείωσε ο πάντα εξαιρετικός Bruce Evans στο Συμπόσιο Hoya Myopia, που πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του συνεδρίου EAOO, όλοι πρέπει να σκεφτόμαστε τη θεραπεία της μυωπίας και όχι απλώς τη διαχείριση του αποτελέσματός της. Πράγματι, τα πρότυπα πρακτικής της GOC προτείνουν ότι τώρα,  που έχουμε μια ισχυρή βάση δεδομένων, όλοι οι μυωπικοί ασθενείς θα πρέπει να ενημερώνονται για τα οφέλη από τη διαχείριση της μυωπίας.

Αλλά η πρόκληση δεν είναι μόνο για τους ερευνητές. Ρώτησα τη γυναίκα μου σήμερα το πρωί αν πίστευε ότι η μυωπία ήταν μια ασθένεια -νόμιζε ότι είχα νεύρα (και πάλι). Πριν από μόλις δύο χρόνια είχα ένα άρθρο CET για τη μυωπία το οποίο απορρίφθηκε από την εγκεκριμένη επιτροπή, με αιτιολογία όπως παραθέτω: «Η μυωπία δεν είναι ασθένεια».

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να εγκρίνουμε την πρόταση του World Council of Optometry και να αρχίσουμε να περιορίζουμε την εξέλιξη της μυωπίας. Το μειωμένο διαθλαστικό σφάλμα ισοδυναμεί με λιγότερη οφθαλμική νόσο.

Bill Harvey: Don’t you wonder some times? - Optician (opticianonline.net)