Οι εικόνες του αμφιβληστροειδούς μας (σημείο που εστιάζονται οι ακτίνες του φωτός στα μάτια μας) αλλάζουν με την κίνηση των ματιών, του κεφαλιού, με την αλλαγή της στάσης μας και με την αλλαγή του φωτός. Αν βασιζόμαστε μόνο στις εικόνες του αμφιβληστροειδούς για την οπτική μας αντίληψη, θα είχαμε πάντα συνείδηση του ότι οι άνθρωποι μεγαλώνουν σωματικά όταν μας πλησιάζουν, τα αντικείμενα αλλάζουν σχήμα όταν κινούμαστε και τα χρώματα αλλάζουν με κάθε μεταβολή των συνθηκών φωτισμού.

Δεν έχουμε συνήθως συνείδηση των μεταβολών στο μέγεθος των ατόμων που μας πλησιάζουν ή της αλλαγής των σχημάτων των αντικειμένων αναλόγως με τη γωνία από την οποία βλέπουμε. Σε σχέση, λοιπόν, με την οπτική μας αντίληψη σημαντικές σταθερές είναι: το μέγεθος, το σχήμα , η φωτεινότητα και το χρώμα.

Η οικειότητα του σχήματος δίνει επίσης μια εξήγηση για την οφθαλμαπάτη που δημιουργεί ένα ειδικό «δωμάτιο», που ονομάστηκε το «δωμάτιο Αmes». Οι παρατηρητές κοιτάζουν μέσα από μια τρύπα στον τοίχο του δωματίου αυτού έχοντας έτσι μόνο μονόφθαλμες ενδείξεις βάθους, σαν να κοιτάζουν μια φωτογραφία. Δύο άνθρωποι ίδιου μεγέθους μέσα στο ειδικό αυτό δωμάτιο θα έμοιαζαν να έχουν πολύ διαφορετικό μέγεθος.

Η αιτία αυτής της οφθαλμαπάτης οφείλεται στην παράξενη κατασκευή του δωματίου όπου ο αριστερός τοίχος στην πραγματικότητα εκτείνεται πολύ πιο πίσω από τον δεξιό. Το «δωμάτιο Αmes» δείχνει ότι το μυαλό σχηματίζει εικόνες με τον συνήθη τρόπο και κάνει λάθος μόνο πέφτοντας θύμα μιας προσεκτικά στημένης... συνομωσίας. Λόγω ότι έχουμε συνηθίσει να ζούμε σε ορθογώνια δωμάτια, ερμηνεύουμε κάθε τι μέσα σε ένα δωμάτιο σύμφωνα με την υπόθεση αυτή.