Σε σειρά μελετών που δημοσιεύθηκαν στο «Current Biology», μια διεθνής ομάδα ερευνητών, με επικεφαλής τον Royal Holloway, εξηγεί πώς οι σαρώσεις της εγκεφαλικής δραστηριότητας από εθελοντές που είχαν τα μάτια κλειστά και ήταν εκτεθειμένοι σε ήχους πουλιών, ανθρώπους που μιλούσαν και θορύβους κυκλοφορίας, μέσω ακουστικών, χρησιμοποίησαν τον κύριο οπτικό φλοιό τους για να αναγνωρίσουν τον ήχο.
Το ίδιο συνέβη και με εθελοντές που ήταν τυφλοί από τη γέννησή τους και έτσι έδειξαν ότι ούτε η οπτική εικόνα ούτε η οπτική εμπειρία είναι απαραίτητες για τον πρωτεύοντα οπτικό φλοιό για την αποκρυπτογράφηση των ήχων.
Η Δρ Petra Vetter, από το τμήμα Ψυχολογίας του «Royal Holloway», δήλωσε σχετικώς: «Θέλαμε να μάθουμε περισσότερα για τη φύση των αλληλεπιδράσεων μεταξύ του οπτικού και του συστήματος ακοής που έχουν οι άνθρωποι. Κατά τη διάρκεια της μελέτης διαπιστώσαμε ότι παρ' όλο που τα άτομα με όραση μπορούν να χρησιμοποιήσουν την οπτική φαντασία τους, όσοι δεν είχαν όραση χρησιμοποίησαν ακόμα το ίδιο μέρος του εγκεφάλου για να μεταφράσουν τον ήχο, πράγμα που σημαίνει ότι οι άνθρωποι έχουν έναν βασικό εγκεφαλικό μηχανισμό, ανεξάρτητο από τις οπτικές εικόνες.
Ο καθηγητής Lars Muckli, από το Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης, ο οποίος μελετά εδώ και χρόνια την οπτική επεξεργασία, πρόσθεσε: «Θεωρείται συνήθως ότι τα οπτικά ερεθίσματα που φτάνουν στον ανθρώπινο εγκέφαλο υποβάλλονται σε πρώτη επεξεργασία με απομόνωση άλλων αισθήσεων, στον πρωτεύοντα οπτικό φλοιό -μια εγκεφαλική περιοχή που διακρίνει μεταξύ φωτός και σκότους ή μεταξύ διαφορετικών προσανατολισμών . Ίσως αυτή η περιοχή του εγκεφάλου επεξεργάζεται μια εμπειρία χωρικής επέκτασης ανεξαρτήτως από το εάν επικοινωνείται μέσω των ματιών ή των αυτιών».
