Καθώς το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται, το ίδιο ισχύει και για τον επιπολασμό της νόσου που σχετίζεται με τα γηρατειά. Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι οι οπτικές και γνωστικές λειτουργίες συνδέονται, αλλά οι διαμήκεις αναφορές προσφέρουν ανάμικτες ενδείξεις.

πρόσφατη μελέτη διερεύνησε τη σχέση μεταξύ της γνωστικής απόδοσης και της όρασης σε ηλικιωμένους ενήλικες και διαπίστωσε ότι η αυτοαναφερόμενη οπτική δυσλειτουργία σχετίζεται με μεγαλύτερη πιθανότητα άνοιας με την πάροδο του χρόνου και αντιστρόφως.

Η αναδρομική μελέτη περιελάμβανε 10.676 συμμετέχοντες ηλικίας 65 ετών και άνω από τη μελέτη National Health and Aging Trends. Οι ερευνητές αξιολόγησαν την επίδραση της βασικής όρασης στην άνοια και της βασικής άνοιας στην όραση.

Μεταγενέστερη άνοια παρατηρήθηκε στο 16% των ασθενών με φυσιολογική γνωστική κατάσταση κατά την έναρξη. Μεταγενέστερη οπτική δυσλειτουργία αναφέρθηκε στο 22% των ασθενών με φυσιολογική αυτοαναφερόμενη όραση κατά την έναρξη.

«Η μελέτη μας δείχνει μια ισχυρή χρονική συσχέτιση μεταξύ της όρασης και της άνοιας για οκτώ χρόνια παρακολούθησης σε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα», έγραψαν οι ερευνητές στη δημοσίευση τους. «Εντοπίσαμε διπλάσια πιθανότητα και στις δύο κατευθύνσεις: υψηλότερη πιθανότητα εμφάνισης νέας άνοιας όταν η όραση ήταν παρούσα κατά την έναρξη και μεγαλύτερη πιθανότητα εμφάνισης νέας όρασης όταν υπήρχε άνοια κατά την έναρξη», συμπλήρωσαν.

Κατέληξαν δε στο συμπέρασμα ότι «αυτά τα ευρήματα έχουν σημαντικές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία και στις συστάσεις εξετάσεων σε ηλικιωμένους ενήλικες». Επίσης, σημείωσαν ότι μπορεί να υπάρχει λόγος για τους οφθαλμιάτρους να υποστηρίζουν τον έλεγχο της άνοιας ή τις παραπομπές γηριατρικής/νευρολογίας για τους ασθενείς με προβλήματα όρασης, ειδικά εάν η κακή οπτική οξύτητα εξηγείται ανεπαρκώς από μια πλήρη οφθαλμική εξέταση.