Ο εντοπισμός δυνητικά επιτυχημένων χρηστών GP φακών επαφής πριν από την περίοδο προσαρμογής μπορεί να είναι δύσκολος, αλλά μια νέα μελέτη δείχνει ότι ένα εργαλείο διαλογής, που ονομάζεται ερωτηματολόγιο ευαισθησίας στον πόνο, μπορεί να βοηθήσει στον εντοπισμό ασθενών που μπορούν να ανεχθούν έναν τέτοιο τύπο φακού επαφής. Αντιθέτως, η μελέτη διαπίστωσε ότι η ευαισθησία στο εσωτερικό του βλεφάρου δεν παίζει σημαντικό ρόλο στην άνεση των φακών GP.
Στην έρευνα συμμετείχαν 34 άτομα που ήταν περίπου 24 ετών. Κατά την έναρξη, τα άτομα ανταποκρίθηκαν στο ερωτηματολόγιο ευαισθησίας στον πόνο και η ευαισθησία του εσωτερικού των άνω και κάτω βλεφάρων μετρήθηκε.
Οι ερευνητές καθόρισαν τις παραμέτρους φακού GP μέσω τοπογραφίας κερατοειδούς, με επιπλέον χρήση προσομοίωσης φλουορεσκεΐνης. Κατά τη δεύτερη επίσκεψη, οι ασθενείς φορούσαν τους φακούς για 40 λεπτά και οι μετρήσεις ευαισθησίας του εσωτερικού του βλεφάρου έγιναν κατά τη διάρκεια και μετά τη χρήση του φακού. Οι ασθενείς αξιολόγησαν επίσης την άνεση των φακών τους.
Η αισθητηριακή προσαρμογή στο εσωτερικό των βλεφάρων αποδείχθηκε ότι έλαβε χώρα πολύ γρήγορα μετά τη σύντομη περίοδο χρήσης των GP φακών και οι ερευνητές δεν βρήκαν συσχέτιση μεταξύ της αρχικής ευαισθησίας και της άνεσης του φακού. Αυτό σημαίνει ότι η μέτρηση της ευαισθησίας του εσωτερικού του βλεφάρου πριν από την πρώτη εισαγωγή φακού GP δεν δίνει καμία ένδειξη για το αναμενόμενο επίπεδο άνεσης του φακού, εξήγησαν οι ερευνητές.
Οι ερευνητές σημείωσαν, ακόμη, μείωση της ευαισθησίας του εσωτερικού των βλεφάρων μετά τη χρήση του φακού και μια καλή συσχέτιση μεταξύ της βαθμολογίας του ερωτηματολογίου ευαισθησίας πόνου και της άνεσης του φακού.
Απαιτούνται περαιτέρω μελέτες με μεγαλύτερα μεγέθη δείγματος για την παρακολούθηση της άνεσης των φακών GP καθ' όλη την περίοδο προσαρμογής αρκετών εβδομάδων, λαμβάνοντας υπόψη το κίνητρο των ατόμων που θέλουν να φορούν αυτούς τους φακούς, κατέληξαν οι συγγραφείς της μελέτης.
Δεν εμφανίστηκαν σοβαρές οφθαλμικές παρενέργειες σχετιζόμενες με τους φακούς επαφής μεταξύ των παιδιών που χρησιμοποιούσαν φακούς MiSight και παρακολουθήθηκαν πάνω από έξι χρόνια, όπως αναφέρεται σε μελέτη.
Η μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Contact Lens and Anterior Eye, αφορούσε 144 παιδιά ηλικίας από 8 έως 12 ετών, σε τέσσερα κέντρα αναφοράς.
Οι συμμετέχοντες στη μελέτη τυχαιοποιήθηκαν να φορούν είτε Proclear 1 day είτε MiSight 1 day για τα πρώτα τρία χρόνια της μελέτης.
Μετά το τρίτο έτος, όσοι φορούσαν Proclear μεταφέρθηκαν στο MiSight για το υπόλοιπο της περιόδου μελέτης.
Οι ερευνητές ανέφεραν ότι δεν υπήρχαν σοβαρές παρενέργειες που σχετίζονται με τους φακούς επαφής κατά τη διάρκεια της μελέτης, ενώ η βιομικροσκόπηση δεν αποκάλυψε σημαντικές αλλαγές στην οφθαλμική φυσιολογία.
«Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι τα παιδιά αυτής της ηλικίας μπορούν να φορούν επιτυχώς φακούς επαφής υδρογέλης μιας χρήσης με ελάχιστο αντίκτυπο στην οφθαλμική φυσιολογία», τόνισαν οι συγγραφείς της μελέτης.
Όταν σκέφτεστε τους φακούς επαφής πιθανότατα δεν φαντάζεστε να φοράτε ένα μπολ με νερό στο κεφάλι σας, αλλά όλως περιέργως κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
Στο βιβλίο «Codex of the Eye» του 1508, ο Ιταλός εφευρέτης Λεονάρντο ντα Βίντσι εικάζει ότι η βύθιση του κεφαλιού σε ένα μπολ με νερό μπορεί να αλλάξει την όραση. Δημιούργησε ακόμη και έναν γυάλινο φακό με μια χοάνη στη μία πλευρά, ώστε να μπορεί να χυθεί νερό μέσα σε αυτόν, αλλά η συσκευή δεν ήταν πρακτική.
Το 1636, αφού εξέτασε το έργο του Leonardo, ο Γάλλος επιστήμονας René Descartes πρότεινε μια άλλη ιδέα: την τοποθέτηση ενός γυάλινου σωλήνα γεμάτου με υγρό σε άμεση επαφή με τον κερατοειδή. Η εφεύρεση του Descartes λειτούργησε κάπως για να ενισχύσει την όραση. Ωστόσο, η χρήση του σωλήνα καθιστούσε αδύνατο τον βλεφαρισμό.
Οι βελτιώσεις στον σχεδιασμό των φακών επαφής δεν θα φανούν ξανά για σχεδόν δύο αιώνες.
Το 1801, ο Άγγλος επιστήμονας Thomas Young έφτιαξε ένα ζεύγος φακών επαφής με βάση την ιδέα του Descartes. Άλλαξε τη σχεδίαση φακών επαφής του Descartes μειώνοντας το μέγεθος του γυάλινου σωλήνα σε ¼ ίντσας και στη συνέχεια χρησιμοποίησε κερί για να κολλήσει τους φακούς με το νερό στο μάτι του. Ωστόσο, η συσκευή του Young δεν ήταν πρακτική, ούτε μπόρεσε να διορθώσει προβλήματα όρασης. Στην πραγματικότητα η ιδέα της χρήσης φακών επαφής για τη διόρθωση των διαθλαστικών σφαλμάτων που προκαλούν μυωπία, υπερμετρωπία και αστιγματισμό, δεν προτάθηκε μέχρι το 1845.
Ο Άγγλος φυσικός Sir John Herschel ήταν ο πρώτος που υπέθεσε ότι η λήψη του καλουπιού του κερατοειδούς θα μπορούσε να δημιουργήσει φακούς που θα διόρθωναν την όραση. Όμως, χωρίς την απαραίτητη τεχνολογία, ο Herschel δεν μπόρεσε να δοκιμάσει την υπόθεσή του και η θεωρία του παρέμεινε απλή εικασία μέχρι σχεδόν 100 χρόνια αργότερα.
Οι αρχές της δεκαετίας του 1880 ήταν μια επαναστατική περίοδος για τους φακούς επαφής. Νέες τεχνολογίες παραγωγής γυαλιού, κοπής και μορφοποίησης, κατέστησαν δυνατή την εμφάνιση λεπτών φακών για πρώτη φορά. Σχέδια για γυάλινους φακούς επαφής που ταιριάζουν στο μάτι, επιτρέποντας στον χρήστη να βλεφαρίζει, εφευρέθηκαν ανεξάρτητα από τρεις άνδρες: τον Δρ Adolf Fick, τον Eugene Cult και τον Louis J. Girard. Η εύρεση για την ανακάλυψη συνήθως αποδίδεται στον Δρ Fick, έναν Ελβετό γιατρό που έγραψε μια πραγματεία με τίτλο «A Contact Spectacle», στην οποία περιέγραψε τον πρώτο φακό επαφής με διαθλαστική ισχύ για οπτική βελτίωση.
Το πρώτο φυσικό παράδειγμα φακού επαφής έγινε από τον πρωτοπόρο κατασκευαστή F. A. Mueller το 1887. Αυτοί οι τύποι φακών επαφής ονομάστηκαν σκληροί φακοί και κάλυπταν ολόκληρο το μάτι, όχι μόνο τον κερατοειδή. Ήταν ελαφρώς κυρτοί, αφήνοντας περιθώρια για δάκρυα ή διάλυμα δεξτρόζης (το υγρό που δημιουργούσε τη διαθλαστική δύναμη για τη διόρθωση της όρασης.) Το 1888, ο Dr. Fick κατασκεύασε και τοποθέτησε τον πρώτο επιτυχημένο φακό επαφής. Ωστόσο, υπήρχαν δύο σημαντικά ζητήματα με τους φακούς του Fick: οι φακοί ήταν κατασκευασμένοι από βαρύ φυσητό γυαλί και είχαν διάμετρο 18-21 mm. Το βάρος και μόνο τους έκανε άβολους στη χρήση, αλλά χειρότερα, οι γυάλινοι φακοί κάλυπταν ολόκληρο το εκτεθειμένο μάτι. Οι χρήστες αυτών των φακών εμφάνισαν βασανιστικό πόνο στα μάτια μετά από μερικές ώρες χρήσης. Παρ' όλα αυτά, οι γυάλινοι φακοί γυαλιού ήταν η κύρια μορφή φακών επαφής για τα επόμενα 60 χρόνια.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1920, οι τεχνολογικές εξελίξεις τόσο στην αναισθησιολογία όσο και στα υλικά επέτρεψαν τελικά να δοκιμαστούν οι ιδέες του Sir John Herschel σχετικά με τη δημιουργία καλουπιών του κερατοειδούς. Το 1929, ο Δρ Dallos και ο Istvan Komàromy, από την Ουγγαρία, τελειοποίησαν μια μέθοδο δημιουργίας καλουπιών από ζωντανά μάτια, αποδεικνύοντας τις θεωρίες του Herschel. Για πρώτη φορά ήταν δυνατή η δημιουργία φακών επαφής που ανταποκρίνονταν στο πραγματικό σχήμα του ματιού. Και τη δεκαετία του 1930, νέα πλαστικά υλικά κατέστησαν δυνατή την παραγωγή ελαφρών, διαφανών φακών επαφής. Αλλά παρ' όλο που οι νέοι φακοί ήταν πλαστικοί, ήταν ακόμα σκληροί φακοί, που κάλυπταν ολόκληρο το μάτι και χρησιμοποιούνταν μόνο για μερικές ώρες κάθε φορά.
Αυτό σύντομα θα άλλαζε, ξεκινώντας από το 1958. Εκείνη την εποχή ο Τσεχοσλοβάκος χημικός Otto Wichterle δημιούργησε έναν νέο τύπο πλαστικού, που ονομάζεται υδρογέλη, που ήταν μαλακό και εύκαμπτο όταν ήταν βρεγμένο, αλλά μπορούσε να μορφοποιηθεί. Ένας οπτομέτρης, ο Δρ Robert Morrison, από την Πενσυλβάνια, βάσει του έργου του Wichterle αναγνώρισε τις δυνατότητές του για φακούς επαφής. Ο Wichterle κυκλοφόρησε τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας του για παγκόσμια χρήση και στο εργαστήριό του δημιουργήθηκε μια μονάδα παραγωγής μαλακών φακών υδρογέλης.
Το 1960, οι Bausch και Lomb είχαν πρόσβαση στην υδρογέλη και πήγαν το υλικό σε νέα επίπεδα, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας μιας εκλεπτυσμένης τεχνικής χύτευσης που παρήγαγε σταθερές επιφάνειες φακών, καθώς και μιας διαδικασίας μαζικής παραγωγής. Η εισαγωγή υδρογέλης σιλικόνης από τη Ciba Vision το 1998 προσέφερε εξαιρετικά υψηλή διαπερατότητα οξυγόνου.
Τόσο οι σκληροί όσο και οι μαλακοί φακοί επαφής συνέχισαν να βελτιώνονται τα επόμενα 25 χρόνια, ειδικά όσον αφορά τη διαπερατότητα του οξυγόνου, ώστε να επιτρέπουν στα μάτια να αναπνέουν καλύτερα.
Η Βρετανική Ένωση Φακών Επαφής (BCLA) επιβεβαίωσε ότι θα δημοσιεύσει μια νέα παγκόσμια έκθεση συναίνεσης για την παροχή τεκμηριωμένων οδηγιών για όλες τις πτυχές της συνταγογράφησης και της εφαρμογής φακών επαφής.
Η έκθεση CLEAR αναμένεται να «ορίσει το πρότυπο» στο οποίο οι ερευνητές και οι επαγγελματίες φροντίδας των οφθαλμών θα ανατρέχουν για τις τελευταίες πληροφορίες στον τομέα, σύμφωνα με τον BCLA.
Η CLEAR θα περιλαμβάνει 10 έγγραφα επισκόπησης, καθένα από τα οποία θα αποτελείται από μια επιτροπή υπό την προεδρία διεθνώς γνωστών εμπειρογνωμόνων. Οι αναφορές θα καλύπτουν θέματα όπως η ανατομία και η φυσιολογία του ματιού, η επίδραση των υλικών και των σχεδίων φακών, ορθοκερατολογία, επιπλοκές φακών επαφής και μελλοντικές εφαρμογές φακών επαφής.
Ο εκτελεστικός διευθυντής της CLEAR, καθηγητής James Wolffsohn, δήλωσε σχετικώς: «Η συγκέντρωση αυτών των αναφορών ήταν ένα καταπληκτικό ταξίδι ανακάλυψης, συγκεντρώνοντας πολύτιμα αποδεικτικά στοιχεία για την ενημέρωση της κλινικής πρακτικής, προσδιορίζοντας τομείς όπου απαιτείται περαιτέρω έρευνα και προσδιορίζοντας πού υπάρχουν ευκαιρίες για νέες καινοτομίες από τη βιομηχανία».
Διαθέσιμη τόσο για μέλη του BCLA όσο και για μη μέλη, η έκθεση CLEAR θα δημοσιευθεί τον Μάρτιο του 2021 ως μέρος του περιοδικού «BCLA Contact Lens and Anterior Eye».
Ο Sensimed Triggerfish® Sensor αποτελεί τον πρώτο «έξυπνο» φακό επαφής-αισθητήρα (FDA approved, CE mark) ο οποίος παρέχει τη δυνατότητα συνεχούς 24ωρης καταγραφής των μικροδιακυμάνσεων του «οφθαλμικού όγκου» (ocular volume changes) και πιο συγκεκριμένα των διαστάσεων περιμετρικά του σκληροκερατοειδικού ορίου, χάρη στην τεχνολογική ανακάλυψη μικροσκοπικών ηλεκτρονικών που είναι ενσωματωμένα στον φακό επαφής σιλικόνης.
Οι μετρήσεις από τον φακό καταγράφονται ασύρματα σε μια κεραία που φοριέται περιμετρικά του οφθαλμού και στη συνέχεια, μέσω ενός λεπτού εύκαμπτου καλωδίου μεταφοράς δεδομένων, στη φορητή συσκευή εγγραφής. Στο τέλος της καταγραφής τα δεδομένα μεταφέρονται μέσω Bluetooth® από τη συσκευή εγγραφής στο λογισμικό στον υπολογιστή του ασκούμενου για περαιτέρω ανάλυση.
Με τη χρήση του λογισμικού, ενός box-plot υπολογιστικού εργαλείου και με βάση τις μετρήσεις της ενδοφθάλμιας πίεσης (IOP), που γίνονται αμέσως πριν την έναρξη και ακριβώς με τη λήξη της 24ωρης καταγραφής, συσχετίζονται οι διακυμάνσεις περιμετρικά του σκληροκερατοειδικού ορίου στις διαστάσεις του οφθαλμού με την IOP του κάθε εξεταζόμενου.
Επιπρόσθετα, ο αισθητήρας έχει τη δυνατότητα ανίχνευσης της διάρκειας του ύπνου (με την καταγραφή των βλεφαρισμών) και τις θέσεις του σώματος ολημερίς μέσω ενός ενσωματωμένου επιταχυνσιόμετρου (που καταγράφει με ακρίβεια κάθε στάση σώματος, ακόμα και στον ύπνο).
Δεδομένου ότι συγκρίσεις των ημερήσιων και νυχτερινών διακυμάνσεις στην ενδοφθάλμια πίεση φαίνεται να είναι σημαντικές στην αποτελεσματική θεραπεία ασθενών με γλαύκωμα, ο Sensimed Triggerfish® Sensor αποτελεί σημαντικό εργαλείο στη διάγνωση του γλαυκώματος ανοικτής γωνίας.
H Contact-lenses.gr εκτιμά ότι ο Sensimed Triggerfish® Sensor θα είναι διαθέσιμος στην Ελλάδα μέχρι τα τέλη του Φεβρουαρίου 2021.
Για περισσότερες πληροφορίες:
e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Οι μετρήσεις από τον φακό καταγράφονται ασύρματα σε μια κεραία που φοριέται περιμετρικά του οφθαλμού και στη συνέχεια, μέσω ενός λεπτού εύκαμπτου καλωδίου μεταφοράς δεδομένων, στη φορητή συσκευή εγγραφής. Στο τέλος της καταγραφής τα δεδομένα μεταφέρονται μέσω Bluetooth® από τη συσκευή εγγραφής στο λογισμικό στον υπολογιστή του ασκούμενου για περαιτέρω ανάλυση.
